Berichten

In december 2024 was ik tien dagen op Sal. Na een jaar met veel pech was ik toe aan een relaxte vakantie op een zonnig eiland waar ook weer net genoeg te wandelen en te ontdekken was. In 2023 had ik een wandelvakantie op vier andere eilanden van KaapVerdië, Sal kende ik niet. Was een prima keuze, al heb je na tien dagen wel alles gezien en gedaan. Ik heb mooie wandelingen gemaakt langs de kust, met een fatbike over het eiland ‘gefietst’ (met een gewone (e-)bike red je al die zand- en keienwegen en -plateaus echt niet), met een catamaran de zee op geweest, met een local de zoutmijnen en babyhaaien bezocht, uitgewaaid op KiteSurf Beach, heerlijk verse vis gegeten, mooie muurschilderingen en prachtige mensen met ingenieuze kapsels gezien en last but not least: verblijf in een fantastisch hotel: MiraBela.
Ondanks dat het maar 10 kamers heeft, is de receptie 24 uur open. Gratis gefilterd water, prachtig dakterras en verzorgd ontbijt. Prima kamer, ook als je in je eentje boekt. Strand en haventje dichtbij. Vriendelijke Nederlandse en Kaapverdische medewerkers, die er alles aan doen om je een prettig verblijf te bezorgen.

Reisboeken over Sal

Ik heb een heerlijke tijd gehad!

 

Met enige aarzeling boek ik een boot-excursie om dolfijnen en (een kleine soort) walvissen te zien. Het blijkt helemaal de moeite waard. We zien op een gegeven moment wel zo’n 25 tot 30 dolfijnen tegelijk die in groepjes van 2 tot 6 tegelijk boven het water springen. Bovendien zien we zowel bij de dolfijnen als de walvissen baby’s aan de zij van de moeder zwemmen. Ik heb ooit op Cuba met dolfijnen gezwommen, maar dit is minstens zo spectaculair.

Aan de noordkant van Valle Gran Rey een baai, niet om te zwemmen, maar om te luisteren naar het golven van de zee.

De paden zijn goed begaanbaar en leiden over het hoogste punt van La Gomera, de Alto de Garajonay. Vanaf een hooggelegen pad indrukwekkend uitzicht over de kloof van Erque. Laurier- en dennenbossen en voortdurend geuren van bos en kruiden en allerlei vogelgeluiden.

[b4uh5][b4uh5]Valle Gran Rey is een vallei bestaande uit zo’n 16 buurtschappen, waarvan een aantal aan het strand. Ik onthou ze niet allemaal, dus voor mij is het 1 Valle Gran Rey.

Het is een a-typisch strandoord; hier geen ligbedden, strandstoelen, enz. Iedereen neemt z’n eigen parasolletje mee en plant die in het bruinzwarte zand.

Aan de zuidkant is een haven, waarvandaan ook excursieboten vertrekken voor sightseeing dolfijnen en soorten walvissen.

De eerste keer dat ik hier in zee zwom vroeg ik me af wat al die honderden driehoekjes waren die net boven het water uitstaken. Op twee meter afstand zag ik dat het allemaal vissenbekjes waren. Als 1 vis duiken ze weer onder water.

Voorbij de haven loopt nog een weg langs de berghelling. Leidt naar grotten waar voorheen m.n. hippies een onderkomen hadden. Is nu verboden ivm gevaar voor instorting en hoog water.

Bevolking bestaat (naast Gomeranen) voornamelijk uit Duitse pensionado’s en mensen van diverse nationaliteten, die  (te lang) zijn blijven hangen.  Nederlanders die hier het grootste gedeelte van het jaar verblijven.

Van een vrouw met lange wapperende witte haren en dito kleurige rok, die er toch uit ziet als minstens 80, wordt me verteld dat ze de plaatselijke wietteelster is.

Olivia, een Duits-Nederlandse vrouw met wie ik veel optrek, heeft voor de derde keer haar terugvlucht uitgesteld/omgeboekt.

Toch zou ik er niet aan moeten denken hier langer dan een paar weken te verblijven. De zee heeft iets magisch, het klimaat het hele jaar prima. Maar verder is er weinig. Het dorp Arure op 5 km afstand schijnt een kunstenaarsdorp te zijn en tegen 6 uur s middags treffen een aantal bewoners/kunstenaars elkaar beneden op een plein, maar ik zie nergens kunst.

Wat wel prettig is, is dat er veel mensen zijn die alleen zijn/reizen en dat het doodnormaal is om in je eentje op een terras of in een restaurant te zitten. En met m’n – na 7 weken – vaal geworden en versleten kleren val ik ook niet op.